Vamos a la playa!

Eindelijk heb ik weer internet en kan van me laten horen, want als je een week in een ver land bent gebeurt er natuurlijk van alles!
Ik begin bij waar ik gebleven was: de fiësta in Las Tolas. Dolle boel natuurlijk! De dag erna moest ik echter weer terug zien te komen naar het reservaat 12 km verderop. Gelukkig kon de ´vader´ van mijn gastgezin me een kleine slinger geven en de overige 10 km ging ik wandelen. Maar niet voordat hij me mee had genomen naar zijn stieren en we een tijgerspin (schijnen erg zeldzaam te zijn!) hadden gezien. 10 km wandelen klinkt erg lang, maar het was maar een kleine twee uur en de omgeving was prachtig! Poco del choco ligt namelijk in een ´cloudforest´. Dit houdt in dat het gebied zich soms in een wolk bevind, alles wordt dan mistig en prachtig om te zien. Helaas heb ik hier geen foto´s van, omdat mijn batterij leeg was.
Deze week in het reservaat heb ik vollop gewerkt! Hoewel er normaal alleen van 8 tot 13 wordt gewerkt, was er nu even wat meer nodig. Het project was namelijk 2 maanden gesloten en vandaag (zaterdag dus...) komt er een groep Amerikanen die Wilo´s vrouw Nicole begeleid langs. Er was dus niet alleen veel achterstallig onderhoud (zoals grasmaaien en onkruid wieden), maar ook moest er van alles in huis zijn voor een almuerzo (lunch) en moesten de trails worden ontdaan van bladeren. Wat een werk! Gelukkig werd ons driemanschap (ik, Wilo en zijn werknemer Christian) op donderdagavond versterkt door een nieuwe vrijwilliger.
Maar op het station werd er natuurlijk niet alleen gewerkt! Omdat ik een paar middagen weinig te doen had heb ik ook veel gewassen (met de hand!), gelezen en in de prachtige omgeving gewandeld. Maar het allerbelangrijkste: ook deze omgeving was niet veilig voor Samira´s kookkunsten! Wilo maakte elke dag vers brood en toen hij er een keer geen zin/tijd voor had stelde ik voor om mijn banaan-havermoutpannenkoeken te maken voor het ontbijt. Die bevielen zo goed dat ik die middag bij Wilo in de keuken (even tussendoor: hij heeft zijn hele houten huis incl. meubels zelf gemaakt. Echt enorm knap!) een cake heb gebakken op mijn manier, dus met bananen, courgette, havermout, etc. Eten is voor Wilo namelijk erg belangrijk en naast de kilo´s zout die hij erin gooit is het eten bij Poco del choco geweldig lekker, gevarieerd en gezond. Die mannen kunnen eten.....
Helaas heb ik Nicole en haar groep ´gringos´ (buitenlanders/Amerikanen) niet kunnen ontmoeten. Ik moest namelijk om mijn reis te vervolgen een nachtbus nemen naar Canoa aan de kunst (ik ben dus niet in Manta, maar ik Canoa. De kaart van waarbenjij.nu kent deze echter niet...). Niet alleen was het een avontuur om ´s avonds te reizen door Quito (je ziet allerlei gevechten op straat, etc), maar ook het wachten op de bus is erg spannend: je wordt constant door beveiligers aangesproken dat je op je spullen moet letten. Dat geeft geen veilig gevoel. Gelukkig zijn de Ecuadorianen erg meelevend. Een man tegenover wie ik zat te eten heeft mijn avondeten betaald en een paar andere wachtende passagiers zijn zeker niet te beroerd om een praatje met je te maken en je te helpen met het opletten op je bagage.
Maar goed. Mijn bus vertrok om 23:30. Op zich is alles veilig en goed geregeld, maar toch is het een gebroken nacht. Als je aankomt op plaats van bestemming wordt er Canoa! Canoa! geroepen en dan moet je als de wiedeweerga opstaan en je spullen pakken. Het komt dus voor dat je wat vergeet, zoals ik mijn hoed (zucht)....
Eenmaal in Canoa had ik een hotel volgens mijn reisgidsje. Ik kwam om 6:30 aan, maar mijn hotel vond ik pas 2 uur later. Niemand kende het hostel Il tramonte namelijk. Gelukkig waren er ook hier weer aardige mensen die me lieten bellen en met me meeliepen. Il tramonte is namelijk een privé gebeuren, die kamers verhuren. Vandaag heb ik het eigenlijk wel gehad,ik ben doodmoe, maar dan is er internet! Dat maakt alles weer goed!
Ik weet nog niet zo goed wat ik vandaag ga doen, maar ik zit zo 50 meter van het strand, dus..... Foto´s volgen!